Een tijdje geleden zat ik 's avonds in de trein op weg naar huis, een jonge vrouw was druk aan het bellen. Een vriendinnengesprek - kletserig, vertrouwd. 'Moet je nou horen, die jongen tegenover me is uit zijn neus aan het eten, goor hé!', vertelde ze lacherig tegen haar vriendin. Waarop de jongeman kwaad zei: 'Ik hoor wel wat je zegt hoor!' Het meisje probeerde eroverheen te lachen, maar gezellig werd het niet meer. Deze twintigers voelden zich allebei te kijk gezet.

Het bellende meisje besefte kennelijk niet wat ze precies uitzond, en naar wie. Dat was misschien nogal onnozel maar geeft ook een psychologisch inkijkje: als dit meisje belt, lijkt de publieke ruimte voor haar niet te bestaan. Dat de buitenwereld mee kan luisteren met haar intieme uitwisselingen, kwam als een onaangename verrassing...

...Dat zette mij aan het denken over privacy, wat beoogt privacy eigenlijk te beschermen? Mijn antwoord zoek ik in die eerder genoemde heimelijkheid van een vertrouwde plek. Privacy is voor mij het recht op zo'n plek. Een plek waar je dingen kunt doen waarvoor je je zou schamen als mensen toekeken; lichamelijke dingen zoals neuspeuteren, poepen, huilen, seks hebben. Maar ook: de plek waar je dingen uitzoekt waar je zelf nog aan moet wennen. Je vertelt je ouders nog niet dat je homo bent. Je verzwijgt nog even voor je collega's dat je elders solliciteert. Privacy is het recht om met persoonlijke zaken voor de dag te komen op het moment dat jij daaraan toe bent...

...Ik denk dat we een oerbehoefte hebben aan een intieme ruimte. Een plek waar je je kunt afgrenzen van anderen, waar je desgewenst even alleen kunt zijn met je ervaringen. Voor mij schuilt daarin de essentie van privacy. Toegegeven, de controle over die intieme ruimte is behoorlijk opgeschud door sociale media. Maar ik geloof dat we die controle wel weer zullen verwerven; daarvoor is die oerbehoefte simpelweg te sterk. 

Intimiteit is daarbij de sleutel om te beoordelen of iets al dan niet tot het privédomein hoort. Veel posts op sociale media vallen daar wat mij betreft buiten; dat zijn eerder gelikte reclamespots van de BV-ik die juist expliciet bedoeld zijn voor de buitenwereld. Dit soort posts bedreigen de privacy niet, want er was sowieso al niets intiems aan. Dat relativeert ook de zorg dat jongeren hun privézaken zomaar op het net zouden gooien. Ze hebben het wel over zichzelf, maar niet op een intieme manier - en ze voelen dat verschil zelf vaak prima aan.  

Alles bij de bron; Volkskrant