Begin dit jaar werd BoF uitgenodigd door het Verbond van Verzekeraars om input te leveren voor een visiestuk over big data. Dat stuk is er helaas niet gekomen, maar vandaag is dan wel een zogenaamde green paper verschenen. Het Financieele Dagblad: “In een vrijdag verschenen ‘groenboek’ vraagt de sector zonder aanvullende regels aan de slag te mogen gaan met de nieuwe mogelijkheden. In ruil daarvoor krijgen klanten van de verzekeraars de toezegging dat ‘de privacy wordt gerespecteerd en zij er alles aan doen zoveel mogelijk klanten te verzekeren’.”. Wij zien grote risico’s bij de inzet van big data-analyses door verzekeraars en zijn van mening dat er meer nodig is dan toezeggingen.
Bedrijven en overheden hebben steeds meer data over ons, zoveel dat we onderhand wel kunnen stellen dat er partijen zijn die meer over ons weten dan wij over onszelf. En zeker meer dan wij over hen weten. Een enorme informatieongelijkheid. Dé belofte van big data is dat ons gedrag steeds makkelijker te voorspellen en beïnvloeden is. Dit zien we terug in praktijken uiteenlopend van gepersonaliseerde advertenties tot predictive policing.
De grote vraag is met welk doel verzekeraars big data-analyses gaan inzetten. Is het wenselijk dat commerciële partijen als verzekeraars sturend worden in hoe we ons leven inrichten, door bijvoorbeeld onze premie te verhogen of verlagen op basis van hoeveel lichaamsbeweging we krijgen? Als de verzekeraar in die rol kruipt, betekent het dat hij gaat bepalen wat wenselijk en onwenselijk gedrag is. Wij vragen ons af of het wel de taak van de verzekeraar is om van ons veiliger-rijdende, gezonder-etende, betere burgers te maken. En zelfs als het antwoord daarop bevestigend is, wordt er dan wel rekening gehouden met het feit dat niet iedereen dezelfde kansen heeft om haar leven naar eigen inzicht vorm te geven?
Dan sta je je data toch niet af? Wij vragen ons af of hier daadwerkelijk sprake is van vrije keuze. Leo de Boer, directeur Verbond van Verzekeraars geeft zelf aan wat er gebeurt als je besluit je data niet te willen delen. “[Mensen] die geen kastje [in hun auto] willen, zijn waarschijnlijk ook slechte rijders. Die betalen dan ook meer premie.” Als kanssolidariteit – waarbij je premie afhankelijk is van je risico – te ver wordt doorgevoerd is er een grote kans dat, met behulp van big data-analyses, discriminerende praktijken er via de achterdeur worden ingefietst.
Tot slot maken we ons zorgen over de transparantie en controleerbaarheid van de inzet van big data-analyse. Wat gebeurt er wanneer ingrijpende keuzes over ons leven gemaakt worden op basis van algoritmes die we niet begrijpen en die we daarom ook niet ter verantwoording kunnen roepen? Nu al zijn er legio voorbeelden van situaties waarin algoritmes verkeerde inschattingen maken en onschuldige mensen daar de prijs voor betalen. False positives zullen steeds vaker voorkomen, we zullen steeds vaker de dupe worden van data.
Alles bij de bron; BitsofFreedom