Het is een opvallend blauw, rechthoekig pakje. Op de bovenkant, gedrukt in grote letters, staat het logo van margarinemerk Blue Band. Vlak daarnaast: mijn naam en mijn adres. Ik scheur het pakket open. Een blauwe boterhammentrommel. Met een brief; Gefeliciteerd met de vierde verjaardag van je kindje! Nu gaat hij/zij voor het eerst naar de grote school. Blue Band heeft voor deze gebeurtenis een cadeau. Een eigen boterhammentrommeltje. 

Mijn eerst reactie: vragen. Hoe komen ze aan mijn naam? Hoe komen ze aan mijn adres? Hoe weten ze dat mijn zoon jarig is? Hoe weten ze überhaupt dat mijn zoon bestaat?

Voor de geboorte van onze zoon namen mijn vrouw en ik ons iets voor. We wilden proberen zo min mogelijk sporen van hem achter te laten op internet. Om, zo was het idee, te voorkomen dat persoonlijke gegevens van hem in databases van bedrijven terecht zouden komen. Informatie die hem, misschien, later in zijn leven zou kunnen achtervolgen. Dat lukte – al die jaren – vrij goed. Dachten we.

Tot het pakket van Blue Band. De start van, zo zal achteraf blijken, een frustrerend bureaucratisch gevecht om onze gegevens uit databases van allerlei bedrijven door heel Nederland gewist te krijgen.

De eerste hint naar een antwoord op mijn vragen staat in kleine letters onderaan de brief die ik van Blue Band ontvang. „Wij hebben uw adres verkregen, omdat u staat ingeschreven bij de blije doos of De Zwangerbox.” De blije doos wordt uitgegeven door WIJ Special Media (WSM), een organisatie die zichzelf omschrijft als een ‘datageoriënteerd mediabedrijf’. WSM heeft naar eigen zeggen data van 1 miljoen Nederlandse ouders met kinderen tot 12 jaar in bezit. Denk aan naam, adres, telefoonnummer, IP-adres, de uitgerekende datum, de geboortedatum en de naam van het kind. 

Alles bij de bron; NRC