Weinig mensen zullen zich ervan bewust zijn, maar het elektronisch patiëntendossier is terug van nooit weggeweest. In 2011 stemde de Eerste Kamer het landelijk EPD unaniem af omdat noodzaak en veiligheid niet waren aangetoond. Nu ligt er een wetsontwerp, al aangenomen in de Tweede Kamer, om uitwisseling van medische gegevens via een landelijk schakelpunt (LSP) te regelen.

Het heet allemaal anders, de wet vereist nu dat patiënten vooraf aangeven welke zorgverleners hun medische gegevens mogen inzien. Sommige artsen en apothekers noemden dat systeem van ‘gespecificeerde toestemming’ onuitvoerbaar. Andere artsen en voorvechters van mensenrechten voorspelden dat de patiënt nog steeds niet weet door wie zijn of haar toestemming zal worden gebruikt. En waarvoor.

Volgens ict-deskundigen zou een veiliger systeem dan DigiD nodig zijn om burgers/patiënten regelmatig inzage te geven in hun dossier, ook om gericht te bepalen welke zorgverleners mee mogen kijken....

...Bij welke logica begint je redenering? Bij het systeem of bij de mens?

Dat is nu precies waarom de private doorstart van het elektronisch patiëntendossier onder andere naam, gefaciliteerd door een dienstbare wetgever, ook vertrekt bij de verkeerde logica.

Vóór de EPD-droom communiceerden artsen ook al met elkaar. De een doet het beter dan de ander, en dat blijft. Een verwijsbrief of een elektronisch bericht in een hopelijk enigszins beveiligd systeem bereikt de specialist sinds jaar en dag. De meeste uitwisseling is plaatselijk of regionaal. De medische sleutelgegevens voor spoedeisende hulp zou iedereen al jaren in een polsbandje of chipkaart bij zich kunnen hebben.

Het moest en het zou een Groot Systeem worden. Handig voor beheersing en controle, voor onderzoek en zorgverzekeraars, voor een deel van de industrie, voor de denkers van bovenaf. Den Haag stuurt graag, zelfs als het decentraliseert. Als je het ziet ontdek je het overal: het onbegrip tussen ons en de systeemwereld.

Alles bij de bron; NRC [aboversie]