.... Rob wie? Gonggrijp, onthoud die naam.

 Het is het type desinteresse dat kenmerkend is voor de Nederlandse politiek. In Brussel slaan ze tenminste nog af en toe alarm als burgerrechten weer eens aangetast dreigen te worden. Maar in Nederland maakt het weinig uit.

Als Google ‘geheel per ongeluk, echt waar’ van onze mailtjes probeert te snoepen als het komt langsrijden met zijn panoramawagentje, hoor je in Den Haag niets. Als Apple ‘sorry foutje, we gaan het herstellen’ de locatiegeschiedenis bewaart van al haar iPhone bezitters (wie heeft dat apparaat nu eigenlijk gekocht? Ze doen verdomme net alsof het nog van hun is), blijft de landelijke politiek doodstil.

Ik begrijp die bedrijven best. En ik geloof ook heus wel dat ze niet geïnteresseerd zijn in welke minnaressen ik de afgelopen achttien maanden zoal bezocht heb. Zij hebben een businessmodel dat moet blijven kloppen, en daarvoor zoeken ijverige medewerkers vroeg of laat de grenzen van het toelaatbare op.

Maar het is de heilige taak van de politiek om hier paal en perk aan te stellen. Informatie die wordt vergaard, komt ooit in handen van mensen voor wie ze niet bedoeld is. En ik denk samen met Thomas von der Dunk dat een vergelijking met de Tweede Wereldoorlog hier best gepast is. Ook toen zorgden overijverige ambtenaren ervoor dat de bezetter informatie over joodse Nederlanders op een presenteerblaadje kreeg.

Lees de volledige column bij de bron; winmagpro