Dit is het verhaal van een jonge arts die al jaren rondloopt met een strafblad. Daarop staat een term die hij er tot nu toe met geen mogelijkheid van afkrijgt – justitie weigerde meermaals. Eens veroordeeld, altijd veroordeeld...
...Een paar maanden na zijn verhoor rijden David en zijn ouders naar de rechtbank omdat ze zijn uitgenodigd voor een gesprek met het Openbaar Ministerie. Ze spreken een OM-medewerkster. ‘Ze zei: we kunnen het voor de rechter laten komen, maar we kunnen ook gewoon een transactie sluiten. Dan doe je 40 uur werkstraf en dan is het klaar.’ Wat ze er volgens David en zijn ouders niet bij vertelt, is dat het accepteren van deze straf dus wél betekent dat hij schuld bekent. Dat hij een strafblad krijgt voor een zedendelict en dat dit voor altijd blijft bestaan.
Wel vroegen ze uitdrukkelijk of dit gevolgen had voor de studie geneeskunde die ik wilde doen. Mijn vader zei: anders gaat hij iets anders studeren. Maar de vrouw van het OM zei letterlijk: ‘Nee, dit heeft geen consequenties. Over een paar jaar verjaart dit en dan is het klaar.’’
Het OM ontkent dit, maar criminoloog Elina van ’t Zand-Kurtovic van de Universiteit Leiden, gespecialiseerd in Verklaringen Omtrent het Gedrag (VOG) en in het verleden betrokken bij de zaak, zegt dat ze dit vaker hoort. ‘Ik heb veel veroordeelden gesproken die me vertelden dat het OM tegen hen zei: als je deze transactie accepteert, heeft dat geen gevolgen voor je carrière of een VOG. Zoiets valt achteraf moeilijk te bewijzen, maar ik hoor dit echt regelmatig. Ik geef vaak cursussen, ook aan officieren van justitie, en dan merk ik dat de kennis over de gevolgen voor een VOG niet bij iedereen aanwezig is.’...
Hij weet dat elke zorginstelling bij justitie moet vragen om een Verklaring Omtrent Gedrag (VOG). Voor de zekerheid gaat hij eerst als doktersassistent werken. ‘Tegen mijn baas zei ik: wil je iets voor me doen? Ik heb ooit een akkefietje gehad, zou je even willen kijken of ik een VOG kan krijgen? En ja hoor: zes weken later kreeg ik een brief. Justitie was voornemens het af te wijzen.’ Hij besluit alsnog een advocaat in te schakelen. Die slaagt er na veel brieven in om alsnog een VOG voor hem te krijgen, al duurt dat bijna een half jaar. Daarna durft David het aan om als arts te gaan werken en krijgt hij meermaals een VOG. Maar telkens met vertraging.
...In 2016 begint hij daarom een unieke zaak: hij vraagt de minister van Justitie om de veroordeling uit zijn strafblad te laten verwijderen, omdat hij als arts hier veel last van heeft. ‘We kwamen er ook achter dat justitie fouten had gemaakt’, zegt advocaat Van Oosten. ‘Bij het opleggen van de taakstraf hebben ze ten onrechte geconstateerd dat hij het meisje had gedwongen, maar het was duidelijk dat dit niet klopte.’ In een brief, in bezit van de Volkskrant, geeft de hoofdofficier dit onomwonden toe, maar weigert alsnog Davids strafblad te veranderen.
Al drie jaar lang is David nu bezig deze beslissing aan te vechten: bij het ministerie, bij de rechtbank. Het is een eindeloze strijd met brieven, met bezwaarschriften, met hoorzittingen. Met tot nu toe telkens hetzelfde resultaat: het strafblad blijft ongewijzigd. Het is voorjaar 2019 als er nog maar één hoogste rechter over is in hun zaak: de Raad van State.
De zaak diende deze week ‘Als iedereen toen juist was geïnformeerd’, zegt advocaat Van Oosten, ‘dan zou dit hebben geleid tot een opvoedend of een bemiddelend gesprek. Of een Halt-straf, waardoor hij geen strafblad had gekregen.’ Tijdens de zitting besloot de Raad van State de zaak twee maanden aan te houden: mogelijk is de minister van Justitie na jaren strijd alsnog bereid een oplossing te zoeken.’
Voor David is de onverwachte steun van het meisje en haar vader zijn laatste hoop. ‘Als dit niet lukt, dan moet ik de rest van mijn leven het etiket pedoseksueel met me mee dragen. Maar dat bén ik niet. Tot twintig jaar na mijn dood blijft dat in mijn dossier staan. Ik begrijp echt dat ze de zaak serieus hebben opgepakt toen, maar dit is ontspoord. Elke dag voel ik me besmet. En dan te bedenken dat dit elke puberjongen kan overkomen. Ik kan niet begrijpen dat er niemand is bij justitie die denkt: dit is toch zwaar overtrokken?’
Lees het volledige verhaal bij de bron; Volkskrant [LongRead]