In haar eerdere leven als fotomodel was ze nauwelijks met de thema’s bezig die nu al haar aandacht opslokken: het gevecht vóór privacy en tégen de groeiende invloed van grote bedrijven en overheden. Een bepalend moment kwam toen ze in 2002 op een terras in Amsterdam-West preventief werd gefouilleerd.

‘Ik zat thee te drinken met een stel vriendinnen, stonden er opeens allemaal politiemensen met rubber handschoentjes om ons heen. Je kán dan weigeren mee te werken, maar dan nemen ze je mee naar het bureau. Om zulke acties te rechtvaardigen zegt de politie achteraf dat ze wapens hebben gevonden. Maar meestal gaat dat dan om een paar zakmesjes. Ik vind het bizar dat zulke dingen gebeuren in Nederland. Voor mij was het een eyeopener. Vanaf dat moment ben ik alles gaan lezen over privacy dat ik kon vinden. Vanaf mijn vijftiende was internet al mijn sociale omgeving. Vanaf mijn achttiende had ik een internetbedrijf. Toen was het web nog een anarchistische vrijplaats, maar de afgelopen tien jaar is het internet steeds meer gecommercialiseerd, door bedrijven als Facebook die in iedere huiskamer kunnen komen op hun voorwaarden. Ik vind dat een gevaarlijke ontwikkeling.’

...Volgens privacy-experts bij de overheid zijn bedrijven als Facebook een veel grotere bedreiging voor de privacy dan de staat: de Nederlandse overheid heeft nog allerlei checks and balances, multinationals veel minder.
‘Het probleem is dat het onderscheid tussen die bedrijven en de overheid steeds vloeibaarder wordt. Als de overheid rustig Facebook z’n gang laat gaan, als de politie de burgers oproept om meldingen te doen via Whatsapp, een dochterbedrijf van Facebook, als de politie zelfs mobiele telefoons met Google Android krijgt, dan wéét je dat de overheid het prima vindt als onze informatie naar die bedrijven gaat. Terwijl de overheid onze burgerrechten hoort te verdedigen.’

...Je hebt in de Volkskrant gezegd: als de overheid allerlei bestanden gebruikt voor terrorismebestrijding, dan willen wij het bewijs zien. Maar kán dat wel? Het werk van de veiligheidsdiensten is per definitie niet openbaar.
‘De NSA heeft al toegegeven dat ze met mass surveillance, het grootschalig uitkammen van data, geen enkele terroristische aanslag hebben voorkomen. Toch gaan ze ermee door. Dat is wat ik bedoel: zulke middelen die massaal de privacy schenden worden ingezet zonder aantoonbare noodzaak. Nu wordt de Nederlandse politie bijvoorbeeld uitgerust met bodycams, zodat je op straat continu gefilmd kan worden. Welk doel wordt daarmee gediend? Wat is het effect? Vaak hoor je daar niks meer over, maar wordt het wél staande praktijk, net als preventief fouilleren. Dat is indertijd ook onder vage voorwendselen ingevoerd, en nu is het een gegeven.’

Alles bij de bron; VN